Zespół cieśni nadgarstka jest zaburzeniem funkcji nerwu pośrodkowego objawiającym się bólem i drętwieniem palców.
Sprawdź, jakie są najczęstsze przyczyny zespołu cieśni nadgarstka, jakie badania pozwalają wykryć lub wykluczyć chorobę i jakie metody leczenia przynoszą pozytywne rezultaty.
Przyczyny zespołu cieśni nadgarstka
Spis treści
Zespół cieśni nadgarstka jest zaburzeniem związanym z przeciążeniem kanału nadgarstka, co prowadzi do dolegliwości bólowych oraz osłabienia ręki. Najczęstszą przyczyną zespołu cieśni nadgarstka jest praca wymagająca powtarzalnych ruchów.
Z dolegliwością najczęściej borykają się osoby wykonujące takie zawody jak: programista, informatyk, copywriter, fryzjerów, stomatologów, a także pracownicy obsługujący taśmę produkcyjną. Zespół cieśni nadgarstka jest również często spotykany u osób grających na instrumentach lub aktywnie uprawiających sport.
Przeciążenie nadgarstka należy do głównych przyczyn uciążliwych dolegliwości, ale zalicza się do nich także: zaburzenia hormonalne, zmiany zwyrodnieniowe oraz nieprawidłowo wygojone zwichnięcia i złamania. Zespół cieśni nadgarstka występuje u mężczyzn i kobiet niezależnie od wieku.
Czym objawia się zespół cieśni nadgarstka?
Objawy zespołu cieśni nadgarstka w początkowym stadium pojawiają się jedynie podczas wykonywania codziennych zajęć. Wraz z rozwojem dolegliwości pojawiają się dolegliwości bólowe, drętwienie w obrębie palców i nadgarstka, a następnie osłabienie ręki, problemy z utrzymaniem przedmiotów w dłoni oraz z wykonywaniem czynności wymagających precyzji.
Na początkowym etapie dolegliwości bólowe oraz uczucie mrowienia pojawiają się w trakcie wykonywanej pracy lub w nocy. Przy przy pierwszych objawach należy jak najszybciej skonsultować się z lekarzem ortopedą.
Badania wykonywane przy objawach zespołu cieśni nadgarstka
Diagnostyka zespołu cieśni nadgarstka wymaga przeprowadzenia szczegółowego wywiadu oraz prostych testów opracowanych przez amerykańskich ortopedów. Przy podejrzeniu zespołu cieśni nadgarstka stosuje się test Phalena, odwrócony test Phalena, test Durkana i test Tinela.
W celu potwierdzenia diagnozy ortopeda kieruje pacjenta na elektromiografię (EMG). Badanie EMG umożliwia dokładne sprawdzenie szybkości przewodzenia nerwu pośrodkowego i tym samym potwierdzić lub wykluczyć zespół cieśni nadgarstka. W razie wątpliwości ortopeda może zalecić wykonanie rezonansu magnetycznego lub USG nadgarstka.
Metody leczenia zespołu cieśni nadgarstka
W leczeniu zespołu cieśni nadgarstka wyróżnia się metody nieinwazyjne oraz leczenie operacyjne. Interwencja chirurgiczna polegająca na przecięciu troczka zginaczy nadgarstka, co pozwala odbarczyć struktury nerwowe i przywrócić prawidłowe funkcjonowanie.
Leczenie operacyjne stosowane jest jedynie w przypadku brak efektów leczenia zachowawczego. W leczeniu dolegliwości bardzo ważnym elementem jest zmiana nawyków podczas wykonywania czynności powodujących nasilenie objawów oraz ochrona nerwu pośrodkowego poprzez zastosowanie ortezy. W celu zmniejszenia dolegliwości bólowych i stanu zapalnego stosuje się leki z grupy kortykosteroidów.
W początkowym stadium zespołu cieśni nadgarstka kluczową rolę odgrywa również fizjoterapia, która zwykle przynosi bardzo dobre efekty i pozwala uniknąć leczenia operacyjnego. Zazwyczaj stosuje się terapię manualną, krioterapię, kinesiotaping, zabiegi laserem lub ultradźwiękami. Fizjoterapia zalecana jest również po leczeniu operacyjnym zespołu cieśni nadgarstka.
Konsultacja lekarska i przeprowadzenie odpowiednich badań pozwalają wykryć zespół cieśni nadgarstka w początkowym stadium i zastosować skuteczne metody leczenia bez konieczności interwencji chirurgicznej.
