Niewydolność żylna kończyn dolnych – jak sobie z nią radzić?

Niewydolność żylna to konsekwencja cofania się krwi w żyłach, co stanowi konsekwencję zaburzeń w zakresie napięcia naczyń krwionośnych.

Niewydolność żylna wiąże się m.in. z wynaczynieniem komórek krwi, co powoduje m.in. stan zapalny oraz pobudza procesy, odpowiadające za zmiany skórne.

Do najczęstszych należą m.in. przebarwienia (żółtobrązowe). Mogą pojawiać się również owrzodzenia, jako wynik choroby żylnej, do której zalicza się PNŻ1.

Jak leczyć żylaki kończyn dolnych? Po czym rozpoznać PNŻ i jakie badania wykonać? Sprawdź!

Niewydolność żylna – co to jest?

Choroby naczyń krwionośnych, takie jak żylaki, stają się coraz częstszym problemem pacjentów. Schorzenie rozwija się etapowo, dlatego zwykle pierwszym czynnikiem decydującym o zgłoszeniu się pacjenta do lekarza są widoczne owrzodzenia żylne na skórze.¹

Niewydolność żylna rozwija się na skutek zaburzeń w zakresie napięcia naczyń krwionośnych, co z kolei wpływa na niewłaściwe funkcjonowanie zastawek żylnych. Ich funkcją jest przede wszystkim wstrzymanie ciśnienia krwi przekraczającego 200 mm Hg.

Zastawki zamykają się, jeśli ciśnienie przekracza tę normę. W momencie, gdy przepływ krwi jest zwrotny, a więc ma zdecydowanie niższe ciśnienie, zastawki mogą pozostać otwarte. Dynamika działania zastawek jest więc silnie powiązana z ogólnym ciśnieniem krwi. Dlatego też nadciśnienie jest jednym z głównych czynników przewlekłej niewydolności żylnej.²

Objawy niewydolności żylnej – jak rozpoznać PNŻ?

Niewydolność żylna kończyn dolnych w pierwszym etapie rozwoju przejawia się głównie obecnością tzw. pajączków naczyniowych (teleangiektazje), z czasem rozwijających się w bolesne owrzodzenie i obrzęk. Pojawić się mogą również żyły siateczkowe – niewielkie powiększenie żył powierzchniowych.

Mają niebieskie zabarwienie i kształtem przypominają rozchodzącą się siatkę. Objawom skórnym może towarzyszyć większa ciepłota w miejscu rozwoju dolegliwości, zwiększona tkliwość czy odczuwalna ciężkość nóg.¹

Przewlekła niewydolność żylna – czynniki ryzyka, diagnostyka

Podstawowym badaniem w diagnostyce niewydolności żylnej kończyn dolnych jest USG, obrazujące układ żył głębokich oraz stopień ich nasilenia. Badanie to umożliwia również rozpoznanie zakrzepicy. 

Głównym czynnikiem ryzyka rozwoju choroby jest nadciśnienie tętnicze. Dolegliwości może jednak sprzyjać również otyłość, ciąża, utrzymujące się ciepło oraz częste przebywanie w stojącej pozycji (przez dłuższy czas).²

Niewydolność żylna kończyn dolnych – leczenie

Leczenie niewydolności żylnej ma za zadanie m.in. wzmocnić naczynia krwionośne, zmniejszyć lepkość krwi czy wpłynąć ochronnie na działanie zastawek żylnych. Celem leczenia jest przede wszystkim łagodzenie objawów, takich jak uczucie ciężkich nóg, mrowienie, pieczenie, ból czy nocne skurcze.

Jednym z elementów terapii jest stosowanie leków flebotropowych, zmniejszających natężenie większości objawów niewydolności. Jedną z głównych substancji stosowanych w lekach flebotropowych jest diosmina. Substancja ta zmniejsza obrzęk limfatyczny, poprawia mikrokrążenia, wzmacnia ściany naczyń krwionośnych (uszczelnia je)oraz zmniejsza stan zapalny (blokuje mediatory zapalne)².³

Należy jednak pamiętać, że leczenie tej dolegliwości wymaga także zmian w codziennym trybie życia. Przede wszystkim warto wprowadzić aktywność fizyczną – osobom z niewydolnością żylną poleca się m.in.:²

• spacerowanie,
• jogging,
• jazdę na rowerze,
• taniec,
• golf,
• ćwiczenia kończyn dolnych.

Kolejnym ważnym elementem leczenia niewydolności żylnej jest komprejsoterapia, tzw. leczenie uciskowe. Polega ono na noszeniu odpowiednich akcesoriów uciskowych – pończoch, rajstop, podkolanówek. Korzystny wpływ na złagodzenie przebiegu choroby może mieć również masaż czy drenaż limfatyczny.²

Płatna promocja marki Diosminex

Bibliografia;

1. Barańska-Rybak W., Komorowska O., Zmiany skórne w chorobach naczyń żylnych, Forum Medycyny Rodzinnej, 2012, tom 6, nr 1, 35-42.
2. Neubauer-Geryk J., Bienaszewski L., Przewlekła choroba żylna — patofizjologia, obraz kliniczny i leczenie, Choroby Serca i Naczyń, 2009, tom 6, nr 3, 135-141.