Zwykle na pytanie o to, jak stracić na wadze, odpowiadamy z przekąsem: „mniej jeść”. Niektórzy biorą sobie to do serca tak bardzo, że chwytają się diet opierających się na czasowym niejedzeniu. Na przykład diety intermittent fasting. Czy słusznie?
Zanim odpowiemy na to pytanie, wyjaśnijmy, czym taka dieta jest. Intermittent fasting (w skrócie IF) z angielskiego oznacza „okresowe poszczenie”.
Jest to tak naprawdę cały zbiór diet i planów odżywiania, których wspólnym założeniem jest przeplatanie okresów rzeczonego postu (czyli spożywania ok. 400-600 kcal/dzień) z okresami zupełnej dowolności żywieniowej, tak jakbyśmy nie byli na żadnej diecie.
Kiedy i ile się je na diecie IF?
Spis treści
Zwykle takie modele zakładają okresy postu rozłożone w cyklach tygodniowych, to znaczy odpowiednia liczba dni postnych i normalnych w ciągu tygodnia (przykładowo cztery dni postu i trzy dni normalne w tygodniu), lub w cyklu dobowym, czyli kilkanaście godzin postu dziennie i kilka godzin tak zwanego „okienka” na dowolne jedzenie (na przykład odpowiednio szesnaście i osiem godzin).
U podstaw diety intermittent fasting leży zupełna dowolność jedzenia w czasie, kiedy nie pościmy. Nie przestrzegamy wtedy żadnej konkretnej diety, nie liczymy kalorii ani nie bilansujemy składu tego, co jemy, chociaż tak naprawdę powinniśmy to robić na każdej diecie.
Żeby dieta IF była skuteczna i, co ważniejsze, bezpieczna, trzeba przede wszystkim zwrócić uwagę na stan zdrowia osoby, która się jej podejmuje. Nie może to być młodzież, osoby w podeszłym wieku, w ciąży czy diabetycy. Żeby post nie wyrządził nam więcej szkód niż pożytku, trzeba się cieszyć względnym zdrowiem już przed rozpoczęciem takiej diety.
Intermittent fasting kontra zwykłe diety
Intermittent fasting daje efekty porównywalne z dietami ograniczającymi codzienne spożycie kalorii o daną liczbę, jednak aby tak się stało, muszą zostać spełnione dwa warunki.
Po pierwsze w trakcie postu nie można się poddać przemożnemu uczuciu głodu i chęci jego zaspokojenia. Trudnym elementem diet IF jest powstrzymanie się przed złamaniem reguł diety w tych okresach bardzo niskiej podaży kalorii. Dobrą motywacją jest przypominanie sobie o tym, że po okresie postu będzie się można najeść.
Ale niesie to też ryzyko związane z drugim warunkiem – ryzyko przejedzenia się po poście lub jedzenia wtedy wysokokalorycznego śmieciowego jedzenia.
Nie tędy jednak droga. Ten drugi warunek, aby dieta intermittent fasting była dla nas korzystna, to dbanie o to, co będziemy jeść w okresach normalnych. Muszą to być dobrze zbilansowane posiłki, które dostarczą organizmowi wszystko to, czego mu odmawialiśmy w czasie głodówki – węglowodany, białka, tłuszcze, witamin i mikro- oraz makroelementy w odpowiedniej ilości.
Dlatego warto taką dietę, jak każdą, skonsultować z dietetykiem, bądź skorzystać z oferty gotowego planu żywieniowego, jeżeli nie jesteśmy pewni, co powinniśmy na takiej diecie jeść.
Przy takim podejściu dieta intermittent fasting nadaje się do długotrwałego stosowania i może stanowić pełnowartościowy sposób na odżywienie swojego organizmu przy jednoczesnej utracie nadwagi i ogólnej poprawie swojego stanu zdrowia.
Ważne, żeby podchodzić do tego z głową, a zamiary mierzyć na siły. Z odpowiednią dozą rozwagi i motywacji efekt może być więcej niż zadowalający.
Warto przeczytać:
